جنگ های جهانی ماهی

روزنامه ایندیپندنت در سر مقاله خود اینطور می نویسد که جنگ های جهانی ماهی میتواند شیوع یابد. علت آن تغییرات آب و هوایی و افزایش ملی گرایی است که رقابت بر سر اقیانوس های جهان را تشدید می کند. اگر کشورها نتوانند در مورد مدیریت ذخایر آبزیان با یکدیگر توافق کنند، این امر می تواند منجر به بهره برداری بیش از حد ذخایر و تعارضات بین المللی شود مانند جنگ ماهی کاد بین انگلیس و ایسلند و جنگ ماهی ماکرل بین کشورهای عضو اتحادیه اروپا.

جنگ های ماهی کاد بین انگلیس و ایسلند در فاصله دهه های 1950 تا 1970 میلادی رخ داد. ناوهای کوچک مجهز به توپ انگلیسی از طرف کشور انگلیس فرستاده شدند تا از ورود قایق های ایسلندی به آبهای مورد مناقشه جلوگیری کنند. عکس، تصادم شدید یک کشتی بادبان دار نیروی دریایی سلطنتی انگلیس را با یک ناو ایسلندی کوچک مجهز به توپ را در اقیانوس آتلانتیک شمالی طی جنگ ماهی کاد در سال 1976 میلادی نشان می دهد. سرانجام، توافقی حاصل شد که به موجب آن به ایسلند اجازه داده شد تا هر گونه ماهی ای را در محدوده 200 مایل قلمرو آبهای سرزمینی اش صید کند که این نتیجه، یک پیروزی برای ایسلندی ها بود.

امروزه احتمال اینکه کشورها همانند جنگ های ماهی کاد با ناوهای جنگی در داخل دریا بر سر منابع آبزیان به مبارزه با یکدیگر بپردازند، بسیار کم است. مگر اینکه، کشورهای همسایه با یکدیگر ارتباطات دوستانه ای نداشته باشند و اختلافاتشان منجر به جنگ شود. جنگ ها بصورت جنگ تجاری بین کشورها اتفاق می افتد همانند جنگ تجاری ماهی ماکرل در اقیانوس آتلانتیک شمالی که بین انگلیس و اتحادیه اروپا از یک طرف با کشورهای ایسلند، نروژ و جزایر فارو در طرف دیگر است و از سال 2010 تا کنون در جریان است. در جنگ ماهی ماکرل، اتحادیه اروپا معتقد است که کشورهای ایسلند، نروژ و جزایر فارو بیش از حد مجاز صیادی پایدار از دریا صید میکنند و تصمیم دارد تا تحریم های تجاری علیه این کشورها وضع کند یا از ورود کشتی های این کشورها به بنادر اتحادیه اروپا جلوگیری نماید. روزنامه گاردین در این خصوص در سر مقاله خود نوشت "صید بی رویه ماهی ماکرل: مشکل طمع است".

مشکل دیگر، گرم شدن زمین است. گرم شدن زمین، بسیاری از ماهیان را وا می دارد تا به بخش های متفاوتی در دریا کوچ کنند که این امر می تواند اقتصاد برخی کشورها و دسترسی آنها به مواد غذایی را تهدید کند. ملی گرایی همراه با داشتن دیدگاه برنده و بازنده، می تواند باعث رقابت کشورها در برداشت هر چه بیشتر از منابع آبزیان شود و کشوری که بیشترین صید را داشته، ممکن است خود را برنده فرض کند. اما اگر ما مسئله را درست متوجه نشویم، بازندگان مردم خواهند بود. این مردم کسانی هستند که غذا و درآمدشان وابسته به فعالیت های صیادی است. در سال 2017 در نشست سالانه انجمن آمریکایی برای پیشرفت علوم در بوستون مطرح شد که با مدیریت صحیح و همکاری در سطح بین المللی، تعداد ماهی ها در دریا و مقداری که می تواند توسط کشتی های صیادی صید شود طی دهه آینده میتواند افزایش یابد.

منبع: http://www.independent.co.uk